Een ijzersterke, sportieve vent. Armen als staalkabels, stralende ogen en een brede lach op zijn gezicht. Uit zijn mond rolt, in onvervalst Haags accent, de ene grap na de andere. Een blik op zijn Facebook en je wordt overladen met uitdagende, sportieve successen. Toch blijkt dat deze 58-jarige Eric Hoet uit Zoetermeer zich wel eens heel anders voelt dan de buitenkant doet vermoeden.
“Mijn vrolijkheid is soms een vlucht. Maar ik heb inmiddels ook geleerd dat ik me rot mag voelen. En dat ik dat moet uiten. Me kwetsbaar opstellen vind ik het moeilijkste wat er is. Ik kan niet accepteren dat ik ziek ben. Ik zie mijn MS als een wedstrijd. Ik weet dat ik die niet echt kan winnen, maar ik kan goed tegen mijn verlies. Er tegen vechten is zinloos. Dat kost alleen maar bergen energie.”
Eric heeft dit jaar twintig jaar MS, een wrang jubileum wat hij afdoet met een grap: “Ik blijf maar naar mijn bankrekening kijken, maar daar komt alsmaar geen winstuitkering bij.” De ziekte heeft alles veranderd in zijn leven. Eric is een doener, een energieke wervelwind en een man van extremen. Gewend om altijd fysiek bezig te zijn. Om te bouwen en te sjouwen en alles te kunnen repareren. “Mijn lijf, daar kon ik alles mee. Mijn spierkracht was mijn houvast.” Zijn ADHD ervaart hij vanaf zijn vroegste jeugd als een zegen: “Ik hoefde nooit te rusten. Slapen doe ik wel als ik dood ben, dacht ik. Dat vond ik zonde van mijn tijd. Nu is MS mijn Ritalin.”
Vanaf zijn jeugd is het leven niet bepaald makkelijk geweest voor de goedlachse Eric. “Ik kom uit niet zo’n vrolijk nest, dus ik heb me van kleins af aan voorgenomen de rest van mijn leven te lachen. De clown uit te hangen.” Die belofte aan zichzelf maakt hij glansrijk waar, al wordt hij daarin wel op de proef gesteld.
Eric is in de sportschool als hij voor het eerst met MS wordt geconfronteerd. “Ik stond op de loopband, toen ik opeens onwijs veel pijn in mijn linkerbeen kreeg. Ik vloog letterlijk van de band af. Ik gaf daar toen geen aandacht aan. Pas op het moment dat ik later last kreeg van een slapende knie en moeite kreeg met praten ging ik onder werktijd maar even naar de dokter. Ik zou mijn werk later wel afmaken, beloofde ik de baas. Maar dat heb ik dus nooit meer gedaan.” Wat volgde was een prednisonkuur en de diagnose Primair Progressieve MS.
“Toen ben ik ontslagen en voor mijn gevoel afgedankt voor het leven. Dat vind ik het allerergste, dat je niet meer nodig bent voor de samenleving. Mijn werk was mijn identiteit. Inmiddels zie ik dat ik ook nu van betekenis ben, maar daar had ik tijd voor nodig.” Volgens de neuroloog zal hij nooit meer kunnen lopen, maar Eric is eigenwijs en neemt een personal coach in de arm. “Ik moest van die bank af om mijn huwelijk en mijn gezinsleven te redden, er was geen land met mij te bezeilen. Na anderhalf jaar trainen kon ik weer lopen. Uiteraard liep ik te hard van stapel waardoor ik andere blessures kreeg. Ik ben nu eenmaal een man van extremen.”
Op zijn linkerbeen staat de toepasselijke tekst: “Geef nooit op!” getatoeëerd. “Een cadeautje van een vriendin van mij. Zij heeft ook MS.” Lachend vergelijkt hij zijn onwillige benen met zijn kinderen, “die luisteren ook nooit.”
Terwijl Eric gewend was zijn kracht in het fysieke te uiten, leert hij dankzij zijn MS ook nieuwe dingen over zichzelf. “In het revalidatiecentrum vroeg een psycholoog mij of ik wilde praten met iemand met MS die het leven niet meer zag zitten. Ik vond dat eng en confronterend omdat ik zelf ooit ook zo diepgezonken was. Maar inmiddels weet ik dat er nog zoveel is om voor te leven. Ik praat in makkelijke taal, gebruik geen dure woorden. Ik kan wel dramatisch doen, maar daar gaat het niet van weg. Ik vertelde hoe ik mijn leven weer op de rit had gekregen. Oké, niets is meer zoals het was, maar er is nog zoveel wél. Je moet alleen durven nieuwe deuren te openen. Ik kan nu genieten van de zon, de vogels in mijn tuin, en zelfs van de chiwawa’s. Ik heb geleerd mijn emoties niet meer op te kroppen, want dan krijg je ze met bakken terug. Als je uit dit dal wil komen, moet je jezelf toestaan dat je je ook wel eens rot mag voelen. Natuurlijk laat ik af en toe een traan, maar daarna leid ik mezelf af door iets te doen wat ik leuk vind. Dan ga ik autorijden, of sporten of gewoon een filmpje kijken. Er is altijd íets dat je kan.”
Op dit moment kampt Eric met de pijnlijke gevolgen van een hernia. “Het is natuurlijk niet voor niks dat ik dat nu heb, ik heb weer veel te veel gas gegeven. Ik vind het een rotwoord, maar ik probeer echt te matigen. Ik leer mezelf nu tot vijftig procent uit te dagen. Ik wil natuurlijk wel het maximale uit mezelf halen, maar dan is de terugval steeds zo groot. Als ik rond die vijftig procent blijf, kan ik nog gemakkelijk beide kanten op. Ik kan van daaruit nog een tandje opschakelen, maar ook een tandje terug. Daarmee wordt het allemaal wat gelijkmatiger.”
Maar Eric zou Eric niet zijn als hij ook zijn grenzen opzoekt. “Soms kies ik er bewust voor tot het uiterste te gaan. En dan zal ik daarna de prijs betalen door weer een paar dagen slecht te lopen.” Bang dat hij daarmee zijn lijf meer schade toebrengt is hij niet. “Van af en toe de grens op zoeken wordt mijn MS niet erger. Mijn drukke hoofd vindt rust bij lichamelijke inspanning. Soms heb ik het nodig om te weten dat ik het nog kan, als ik dat maar niet constant doe. Ik moet mezelf herstel gunnen. “
Deze inzichten krijgt Eric als hij voor tweede keer in revalidatietherapie gaat. De eerste keer was geen succes. Maar de tweede keer moet hij mentaal met de billen bloot. “Het is het moeilijkst wat ik ooit heb gedaan in mijn leven, maar het heeft me ook het meest gegeven.” Dankzij die revalidatie maakt Eric kennis met het zit-skiën. “Ik dacht nog, wat heb ik daar nou te zoeken. Ik ga toch niet voor mijn lol in de kou zitten.” Inmiddels geeft juist dat zit-skiën nieuwe betekenis aan zijn leven. Hij geeft er les in, en zijn trainingen omvatten veel meer dan het skiën alleen.
“Ik kan de hele wereld weer aan als ik andere mensen mag motiveren te doen waar ze goed in zijn. En ze het gevoel te geven dat ze ertoe doen. Mensen kunnen veel meer dan ze zelf denken. Mijn energie sleurt ze mee. Dat ik dit mag doen, daar ben ik zo dankbaar voor. Uiteindelijk wil ik mensen coachen die bang zijn dingen te ondernemen omdat ze wat mankeren. Ik wil hen die daardoor het leven soms niet meer zien zitten, laten terugkomen in hun eigen kracht. Iedereen mag in mijn kielzog mee, maar ik zal ze vooral motiveren de handschoen op te pakken die ik heb neergelegd. Je moet het zèlf doen.”
Het levensdoel wat Eric ooit in zijn werk vond, vindt hij nu in het sporten. Daarom doet hij vaak mee met sportieve evenementen rondom MS. Zoals Klimmen tegen MS en The May 50K. “De energie die dan vrijkomt is ongelooflijk. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, iedereen haalt meer uit zichzelf dan normaal. Dat is de kracht van het samen doen. Sommigen gaan lijfelijk stuk, maar dan hebben we wel weer een onvergetelijke bladzijde in ons boek geschreven. Ik wil deel uitmaken van een groep die met elkaar grenzen verlegt. Samen zijn wij niet ziek, worden we niet belemmerd door iets wat we zouden mankeren. Dan laten we zien wat we nog wél kunnen. Dit is voor ons topsport, dat moeten gezonde mensen inzien. ’s Ochtends opstaan is soms al een gevecht. Met deze evenementen voor MS laten we de rest van de wereld zien dat we erbij horen! Samen met Stichting MS Research geld ophalen voor nog meer onderzoek naar MS, daar doen we het voor! Is het niet voor onszelf, dan voor de generatie na ons!”